/لب کارون چه گُل بارون!/ فرزند کارون اند. کودکی شان خلاصه شده در پرسه زدن با پدر میان زباله ها؛ کارتن های دورریختنی، بطری نوشابه هایی که تا تَه سرکشیده شدند، شیشه هایی که روزی پُر بودند از شیرینی مربا.